CYFROWY APARAT REJESTRUJĄCY AR-1c
OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA
|
| rys.1. Cyfrowy aparat rejestrujący AR-1c |
Rejestrator AR-1c był pierwszym polskim rejestratorem cyfrowym zbudowanym w oparciu o układy mikroprocesorowe - następcą popularnego rejestratora elekromechanicznego "Karlik". Został wyprodukowany i dopuszczony (Cecha dopuszczenia GM-174/93) w 1993 roku. Był montowany w polskich zakładach górniczych w połowie lat dziewięćdziesiątych, a następnie stopniowo wypierany przez bardziej zaawansowany i elastyczniejszy rejestrator AR-2c. Podstawową cechą odróżniającą AR-1c od AR-2c była możliwość rejestracji podłączonych sygnałów wyłącznie na taśmie papierowej na lokalnej drukarce OKI. Pozostałe cechy to:
- możliwość rejestracji z góry ustalonej liczby sygnałów: 22 dwustanowych, 2 akustycznych i 2 analogowych
- mała pojemność wewnętrznej pamięci, wystarczająca jedynie na krótkotrwałe wyłączenia techniczne drukarki
- konieczność zabudowy w szafie pyłoszczelnej z uwagi wrażliwe elementy mechaniczne drukarki
- obecność czujnika braku papieru służącego do wyprzedzającego ostrzegania o konieczności jego wymiany
- brak możliwości podłączenia do komputera centralnej rejestracji danych
W kolejnych latach stosowania niektóre rejestratory AR-1c zostały wyposażone w przetwornik obrotowo-impulsowy do rejestracji prędkości oraz wyświetlacz cyfrowy.
Pomimo ograniczonej funkcjonalności, z uwagi na swoją prostotę oraz wysoką niezawodność był chętnie stosowany i do tej pory jest jeszcze eksploatowany w kilkunastu zakładach górniczych zabudowany w maszynach wyciągowych szybów peryferyjnych lub o mniejszym natężeniu ruchu.
